Aristoteles

O presente texto foi escrito por Aristóteles, filósofo macedónico nacido no ano 384 a.C. y finado no 322 a.C. en Calcis (isla de Eubea). Aristóteles quedou orfo de nai moi cedo e seu pai, Nicómaco, enviouno á Academia de Platón, en Atenas, na que estudou durante vinte años. Nun primeiro momento, Aristóteles foi discípulo e moi amigo de Platón pero conforme foi madurando, o seu pensamento distánciase das tesis do seu maestro e chega a ser moi crítico con elas. Ademáis, o rei Filipo de Macedonia encargalle a este filósofo a educación do seu fillo, Alejandro Magno, quen se convertirá no coñecido rei e conquistador que hoxe coñecemos. A escuela creada por Aristóteles recibiu o nome de “Liceo”, e os seus discípulos “os peripatéticos”.

O presente fragmento, entre as súas obras máis importantes: “Ética a Nicómaco”, “Política” e “Filosofía primeira” ou “Metafísica”, pertence á terceira destas, “Metafísica”, que empezou a escribir no seu periodo de transición e viaxes (347-335 a.C.) e que termina posteriormente, no terceiro período da súa vida (334-322 a.C.). “Metafísica” considérase a primeira obra importante da rama da filosofía do mesmo nome.

A idea principal do texto é a teoría hilemórfica de Aristóteles e deféndese a tese de que os individuos concretos están compostos de materia e forma.

Aristóteles plantexa a idea de que hai dous tipos de substancias, a primeira, que se compón de materia e forma, e a segunda, composta por especie e xénero, pero profundiza en explicar a idea de substancia primera.

Para o noso filósofo, a sustancia primeira é o suxeito, o individuo concreto (por exemplo: un árbol, unha mesa, un cabalo), e está composto, por un lado, de materia, por outro lado, de forma, e por outro lado, de materia e forma no seu conxunto. A definición aristotélica de substancia primeira é “o suxeito último o sustrato no que teñen a súa existencia a especie e o xénero, a esencia e a forma, lo que subxace a todas as cousas”.

A materia, á que Aristóteles denomina “materia próxima ou segunda”, corresponde ó componente se cada sujeto, es decir, al “material” del que está hecho un individuo concreto, que adopta una forma, unas cualidades y una extensión concretas. En el caso de un vaso de cristal, la materia próxima correspondería al vidrio, al material que compone dicho sujeto. Por otro lado, Aristóteles distingue otro tipo de materia carente de forma, cualidades y extensión, inexistente independientemente e imperceptible por los sentidos, por lo que solo puede percibirse a través de la inteligencia. Esta última materia, eterna, es denominada “materia primera”.

La forma, en cambio, es la esencia de la cosa, la especie, y es denominada “sustancia segunda”. La forma no puede existir sin la materia y tiene prioridad de cara a esta última, siendo para Aristóteles la verdadera esencia del

...