Impuestos para frenar la especulación financiera

1. ¿Cal é a idea central do texto?

O estudo do mercado financiero e dos posibles impostos para este mercado, as consecuencias e o porqué de que se deba impoñer .

2. ¿Que son as externalidades negativas? Cite algún exemplo.

Unha externalidade negativa é unha actividade económica que impón un efecto negativo a un terceiro non relacionado sin que o que provocou o dano pague por él.

Exemplos: Ruido excesivo en motores, contaminación do medioambiente, gases de escape de los automóviles, ladridos dos cans, equipos de música a gran volumen nun edificio de apartamentos...

3. Indique cando menos tres obxectivos da fiscalidade e como estes obxectivos se poden aplicar ao sector financeiro.

- Reducir as externalidades negativas vinculadas a operacións financieiras derivadas da especulación a moi curto plazo, dunha excesiva exposición ao risco e do elevado tamaño dalgunhas institucións financieiras que convirte os seus riscos en sistémicos.

- Eliminar a anomalía tributaria que supón ter un amplio sector económico fora de calqueira tipo de regulación e supervisióne sen tributación indirecta polo valor engadido.

- Incentivar as actividades productivas así se restablecerá a estabilidade nos mercados financieiros recuperando crédito bancario para actividades productivas que contribúan a recuperación económica e poderase así superar as crisis máis rápido.

4. Explique algúns exemplos no que a actuación do sector financeiro non xere ningún tipo de beneficio produtivo ou social.

Nas operacións especulativas xa que estas consisten na compra de bens con vistas a súa reventa cando hai unha expectativa de cambio nos prezos e non a ganancia derivada do seu uso ou de algunha transformación que puidese alterar o seu valor ou entre mercados distintos

5. ¿Estivo a banca historicamente regulada do mesmo xeito?

Se ben os mercados financieiros estiveron históricamente suxeitos a regulación por parte dos gobernos, durante os anos noventa produciuse unha tendencia en todo o mundo hacia a desregulación de este sector. As reglamentacións financieiras modernas teñen o seu orixe, fundamentalmente, na Gran Depresión dos anos trinta, como é o caso do sector bancario de Estados Unidos. O Congreso dos Estados Unidos intentou estabilizar os mercados financieiros e evitar futuras quiebras bancarias adoptando unha Lei Bancaria en 1933 (a que xeralmente se fai referencia como a Ley Glass-Steagall), que separou a banca comercial da banca de inversión, diferenciándoas como líneas de negocio independentes. A Lei Glass-Steagall estivo no orixen da Federal Deposit Insurance Corporation (FDIC), un organismo gubernamental que garantiza os depósitos bancarios frente a pérdidas en caso de quiebra de bancos que cumplan determinados requisitos. Dende a súa aprobación, a Lei Glass-Steagall foi obxeto de controversia entre quenes abogaban por mercados financieros libres e os que defendían a súa regulación pública. Os que a critican din que a separación entre banca comercial e banca de inversión é innecesaria, e perxudica a competitividade do sector estadounidense de servicios financieiros na economía global. A fines dos anos noventa, os defensores do mercado libre terminaron por impoñerse no debate sobre a regulación do sector financiero, e o Congreso de Estados Unidos aprobou en 1999 unha nova normativa liberalizadora (a Lei Grahm-Leach-Bliley), que entrou en vigor en 2001. Moitos outros países seguiron esta tendencia desreguladora do sector financiero, en resposta a forte competencia a que se enfrentan os bancos e sociedades financieiras nos mercados internacionais. En Europa, un proceso lento pero continuo de integración do sector financiero levou a adopción dunha normativa común para os procedementos bancarios, e a  apertura dos mercados nacionais as sociedades financieiras extranxeiras para que compitan coas empresas nacionais en igualdade de condiciones. En xeral, podemos considerar os mercados financieiros como un sector económico en gran medida desregulado, desarrollándose sólo unha parte da súa actividade en mercados organizados (bolsas de valores y otras instituciones con información pública sobre as transaccións realizadas). Cada vez máis, moitas operacións financieiras se realizan sin ningún tipo de intervención pública, e sen deixar tampouco ningún rexistro informativo. Básicamente, se desconocen todas as operacións OTC, e só dispoñemos de datos dos seus volúmenes a través das estimacións que realizan el BIS (Bank for International Settlements) e outros organismos. A crisis financieira de 2007-2009 puxo de manifesto a necesidade de dispor dunha regulación mellor e máis ampla do sector financieiro, que inclúa as entidades bancarias, os fondos de inversión e outros axentes que operan nos mercados financieiros. Así, xa se puxeron en marcha distintas iniciativas para dar resposta a esta necesidade. No sector bancario, a finales de 2009, o Comité de Basilea de Supervisión Bancaria aprobou para a súa consulta un paquete de propostas denominado Basilea III, destinado a reforzar a regulación en materia de capital e liquidez, co obxetivo de promover un sector bancario máis resistente e con capacidade de recuperación, que se suman as medidas adoptadas polo Comité en xulio de 2009 para reforzar o Marco de Basilea II. As esixencias de capital serán máis estrictas, gracias a un incremento da calidade, consistencia e transparencia da base de capital reglamentaria. Entre as propostas inclúese un colchón (buffer) de capital contracíclico, similar as provisions dinámicas españolas, e medidas para promover a dotación de provisions ao longo do ciclo para mitigar o carácter excesivamente cíclico que se deriva das esixencias mínimas de capital. Asimismo, anunciáronse medidas relativas ao papel das axencias de calificación externas e ao tratamiento da titulización. Estánse discutindo algunhas propostas con organismos internacionais, en particular no seno do Comité de Basilea e no Consello de Estabilidade Financieira. O debate intensificouse recentemente coa proposta do Presidente de Estados Unidos de adoptar a “norma Volcker”, que pretende separar as actividades de grandes entidades financieiras, en particular as actividades de banca tradicional de aquelas outras operacións que presentan maiores niveles de risco. Asimesmo, propón impoñer límites as grandes entidades financieras en canto a súa cota do mercado de pasivos, como complemento aos topes existentes na cuota do mercado de depósitos. Ao reducir o tamaño dos bancos, reduciríase tamén a probabilidade de risco sistémico. Sobre estas bases, o obxetivo que se plantexa é alcanzar, a finais de 2010, unha calibración adecuada dos novos requisitos esixibles aos bancos, en canto ao nivel e a calidade do capital, co obxetivo de aplicala para fines de 2012.

...