Enlaces presentes en substancias de interés biológico..

[pic 1][pic 2][pic 3][pic 4][pic 5]

ENLACES PRESENTES EN SUBSTANCIAS DE INTERESE BIOLÓXICO

09/12/2016

Lucía López Cela

[pic 6]

ÍNDICE:

1.Definición de enlace……………………………………..páx.3

2.Enlace iónico……………………………………………...páx.3 e 4

3.Enlace ou ponte de hidróxeno……………………….....páx.4 e 5

4.Enlace covalente………………………………………....páx.6

5.Enlaces do átomo de carbono……………………….....páx.7

6.Outras forzas importantes en substancias biolóxicas

6.1.Enlaces de Van der Waals…………………..…páx.7 e 8

6.2.Interaccións hidrofóbicas…………………..…..páx.8

6.3.Pontes disulfuro………………………………....páx.8

7.Bibliografía……………………………………………......páx.9

1.Definición de enlace:

Un enlace químico é a interacción física responsable das interaccións entre átomos, moléculas e ións, que ten unha estabilidade nos compostos diatómicos e poliatómicos.

En xeral, o enlace químico forte está asociado á transferencia de electróns de valencia entre os átomos participantes. As moléculas, cristais, e gases diatómicos, os que forman a maior parte do ambiente físico que nos rodea, están unidos por enlaces químicos, que determinan as propiedades físicas e químicas da materia.

As cargas opostas atráense porque ao estar unidas, adquiren unha situación máis estable que cando estaban separados. Esta situación de maior estabilidade dáse cando o número de electróns que posúen os átomos no seu último nivel é igual a oito e debido a iso, xa que os electróns que orbitan no núcleo están cargados negativamente, e os protóns no núcleo estano positivamente, a configuración máis estable do núcleo e os electróns é unha na cal os electróns pasan a maior parte do tempo entre os núcleos, que noutro lugar do espazo. Estes electróns fan que os núcleos se atraian mutuamente.

2.Enlace iónico ou electrostático:

Para que se produza un enlace iónico debe existir unha apreciable diferenza de electronegatividade, de modo que un dos átomos atrae con máis forza un electrón e ambos quedan cargados. Deste modo, ambos ións compórtanse como cargas puntuais e interactúan de acordo á lei de Coulomb. 
Este tipo de enlaces é típico de moléculas formadas por un elemento do grupo 7A (halóxenos) e un elemento do grupo 1A (alcalinos). Os halóxenos son moi electronegativos porque lles falta só un electrón para cumprir ca regra do octeto e alcanzar a configuración electrónica dun gas nobre, o que fai que se atraia un electrón do elemento alcalino. Os alcalinos teñen un electrón na última capa, e libérano facilmente para cumprir coa regra do octeto. Ambos elementos quedan cargados: o halóxeno negativo e o alcalino, positivo. Aínda que isto non é de todo certo xa que existen varias excepcións, a do hidróxeno (H) que chega ao octeto con dous electróns, o berilio (Be) con 4, o aluminio (Al) e o boro (B) que se rodean de seis.

Os compostos iónicos forman redes cristalinas constituídas por N ións de carga oposta, unidos por forzas electrostáticas. Se a atracción electrostática é forte, fórmanse sólidos cristalinos de elevado punto de fusión e insolubles en auga; se a atracción é menor, coma no caso do NaCl, o punto de fusión tamén é menor e en xeral, son solubles en auga e insolubles en líquidos apolares, coma o benceno ou o disulfuro de carbono.

Este é abundante en formacións cristalinas da materia viva, por exemplo atópase presente en cristais de aragonita en cunchas de moluscos, cristais de hidroxiapatita revestindo as fibras de coláxeno no tecido óseo ou nas estruturas de sílice nos frústulos das diatomeas.

3.Enlace ou ponte de hidróxeno:

A forza por ponte de hidróxeno ou enlace de hidróxeno é a forza electrostática atractiva entre un átomo electronegativo e un átomo de hidróxeno unido covalentemente a outro átomo electronegativo. Resulta da formación dunha forza carga-dipolo cun átomo de hidróxeno unido a un átomo de nitrógeno, oxígeno ou flúor e é unha unión débil. O átomo de hidróxeno, que conta con carga positiva, é coñecido como átomo donante, mentres que o átomo de osíxeno, fluor ou nitróxeno é o átomo aceptor do enlace. As pontes de hidróxeno aparecen no ADN, na auga e nas proteínas. Debido á súa existencia, prodúcense fenómenos de gran importancia, que incluso aparecen de maneira cotiá. O punto de ebulición da auga, a menor densidade do xeo respeto á auga líquida e a consistencia da glicerina están vinculados á presenza de pontes de hidróxeno nas moléculas.

Ademais de todo isto existen outros datos importantes acerca deste enlace:
-A substancia na que resultan máis efectivos é na auga.
-A distancia que se establece entre os átomos de osíxeno que toman parte naqueles é de 0,28 nm, é dicir, 0,28 nanómetros.
-Pódese dicir que son un caso singular en canto á interacción de clase dipolo – dipolo.
-De entre todo o conxunto de forzas intermoleculares que existen, considérase que estas pontes son as que teñen maior entidade, xa que a súa forza pode alcanzar ata os 155 KJ por mol.
-É importante coñecer que calquera ponte de hidróxeno pódese subdividir no que se chama ponte de hidróxeno simétrico. Este é un término co que se fai referencia a un enlace que é moito máis forte, pódese dar no xeo que está sometido a altas presións e caracterízase porque o átomo de hidróxeno está a unha distancia equidistante do átomo ao que se atopa unido de maneira covalente.

Moitas das particularidades das pontes de hidróxeno débense á pouca forza de atracción que teñen en comparación aos enlaces covalentes. Debido a esta característica, as substancias experimentan cambios nas súas propiedades. O punto de fusión dunha substancia, pode estar relacionado a esta particular atracción da ponte de hidróxeno.

O enlace de hidróxeno xoga un rol importante na determinación das estruturas tridimensionais adoptadas polas proteínas e ácidos nucleicos. Nestas macromoléculas, o enlace de hidróxeno entre partes da mesma molécula ocasiona que se dobre nunha forma específica, que axuda a determinar o rol fisiolóxico ou bioquímico da molécula. Por exemplo, a estrutura de dobre hélice do ADN que se debe principalmente aos enlaces de hidróxeno entre os pares de bases, que unen unha cadea complementaria a outra e permiten a replicación. En canto ás proteínas, os enlaces de hidróxeno fórmanse entre átomos de osíxeno do esqueleto destas e átomos de hidróxeno amida, producindo a hélice alfa das proteínas (C=0 e N=H) e toman parte tamén a través da interacción dos grupos R.

...